Sonbaharda etnik desenler ve kumaşlar, maskülen ayakkabılar ve ceketler, yüksek belli jeanler "biz geldik merhaba, haydi durma dolabında yer aç!" diyedursun; ben hala dediğim dedik çaldığım düdük kombinler yapmaya devam edeceğim. Ligo ligo tha me sinithisis! :)
Herkesin aynı şekilde birleştirdiği parçalardan oluşan kombinleri giymeyi oldum olası sevmem. Mağaza vitrinlerindeki mankenlerin "vuhuu bana baksana, yepisyeniyim, bu sezonum" diye bağıran giysilerini alıp giyiveren, kolaya kaçan insanlara pek sıcak bakamam.
Mutlaka geçmişten gelen, eski sezonlardan bana yadigar kalan, gözümün nuru parçalarla birlikte harmanlayıp üstüme geçirmeyi severim. Çantam, üniversite yıllarımdan kalan benim için nadide bir parça. Renkli ve sıradışı olan herşey nadide galiba biraz benim için, o ayrı.
Herkesin aynı şeyi giymesi, her kentin ve hatta tüm sokaklarının aynı şekilde yapılaşması gibi. Bir anlamda kimliğini kaybetmektir ki "ben" olmaktan uzaktır. Amma da büyüttün demeyin. Belki de bu kadar çabuk tüketiyor olmaktan da korkuyorum bir nebze. İki sezon giyip, yaşanmışlıklarınızın sindiği giysilerinizden kolaycacık kurtulmanıza biraz da içerliyorum.
Duyguları, insanları, yaşadıklarımı bir kenara bırakın ben giysilerimi bile kolayca tüketemiyorum. Siz neleri tüketiyorsunuz kolayca? Bunu bir düşünedurun, ben followmeto akımına kapıldım gidiyorum, tutmayın. :)
Elbise: Batik
Ayakkabı: Elle
Çanta: Roman
